Αθήνα, 17-05-2006

Κύριε Γενικέ, Αρχηγέ, Υπαρχηγέ, Επιτελάρχα, Επιθεωρητά, Ακαδημιάρχα, Διοικητά της σχολής, εκπρόσωπε του Λιμενικού, της Αεροπορίας, στρατηγοί, κυρίες και κύριοι σπουδαστές της Σχολής. Είμαι εξαιρετικά τιμώμενος με το να αναλάβω με μεγάλη διάθεση, προθυμία αυτό το καθήκον να επικοινωνήσω μαζί σας σήμερα.
  
Ευχαριστώ κύριε Διευθυντά της Σχολής, κ. Τσεκούρα για τα εισαγωγικά και φιλόφρονα λόγια σας. Σας βλέπω με μεγάλη εμπιστοσύνη και θαυμασμό.  Διακρίνω τις εσωτερικές ποιότητές σας. Διακρίνω π.χ. για να μην είμαι αόριστος την μεγάλη συμφιλιωτική σχέση με την έννοια του καθήκοντος και της αποστολής. Συμφιλιωτική σχέση που την αποκτήσατε από τα σπίτια σας και την εμπεδώσατε με τη θητεία σας στην Ελληνική Αστυνομία που την κάνατε ακόμη πιο εναργές και σαφές φωτεινό περιεχόμενο της ψυχής και της σκέψης σας και με τη φοίτησή σας στη Σχολή Εθνικής Ασφαλείας.
  
Διακρίνω την εγκόλπωση μέσα σας ενός αξιακού συστήματος, που είναι κατά τα τρία τέταρτα όπως έλεγα προηγουμένως στο γραφείο του Διοικητού με τους στρατηγούς. Το αξιακό σύστημα το έχετε εγκολπωθεί και το χρησιμοποιείτε ως άνθρωποι του νόμου για τον παιδευτικό ρόλο. Είναι το συνοδευτικό της διοικητικής πράξεως, αλλά υπάρχει και ένα ποσοστό από αυτό το σύστημα αξιών που είναι εσωστρεφές. Σας βελτιώνει εσάς τους ίδιους, μας βελτιώνει και μας μεταφέρει στο ανατείνεσθαι, γινόμαστε ψηλότεροι, δυνατότεροι, γεμάτοι αυτοεκτίμηση.
  
Το πρόβλημα για όλα τα υποσύνολα αλλά και το μεγάλο παγκόσμιο σύνολο είναι το – θα σας το πω στα ξένα γιατί είναι πιο δόκιμος ο όρος – valueless society, η κοινωνία χωρίς αξίες. Αυτό είναι το πρώτο. Όλα τα άλλα είναι επιφαινόμενα, είναι παραλλαγές του ίδιου πυρηνικού ζητήματος. Η κοινωνία ή το άτομο χωρίς αξίες θα ολισθήσει και σε απαξιωτικές δράσεις σχεδόν νομοτελειακά.
  
Αυτές είναι οι εισαγωγικές μου σκέψεις. Εγώ θέλω να εκθέσω μερικές σκέψεις στην κρίση σας, ύστερα να κάνουμε κάποιο διάλογο, οι οποίες σκέψεις στην κρίση σας εκτιθέμενες, υπάγονται υπό τον τίτλο: «Ελληνισμός και Οικουμενικότητα».
  
Νομίζω πραγματεύτηκε το ίδιο θέμα και ο κ. Σημίτης αλλά με άλλη οριοθέτηση. Προσέξτε τη δική μου εισήγηση. Θα δείτε στο βιβλίο μου, επιχειρώ να δώσω μια περίληψη του τελευταίου κεφαλαίου προ του επιλόγου. Εχει τον ίδιο τίτλο «Ελληνισμός και Οικουμενικότητα».
  
Όπως κοιτάμε τα κοινωνικοπολιτικά φαινόμενα, διακρίνουμε δύο τάσεις και στην ελληνική κοινωνία και στη δημόσια συζήτηση αλλά και διεθνώς, δύο τάσεις. Η μια είναι να αποκρούσεις την παγκοσμιοποίηση και η άλλη είναι να πλεύσεις ‘‘γκαζωτός’’ με τα φαινόμενα της παγκοσμιοποίησης.
  
Εγώ έρχομαι να σας πω ότι η συζήτηση είναι στείρα, δεν είναι παραγωγική αυτή η συζήτηση. Την αντιπαρέρχομαι προκειμένου να σας πω, να πω σε εσάς που θα είσαστε οι διανοούμενοι της τάξης. Αυτό οδηγεί σε μια εξίσωση :σοφός! Ξέρετε ποιο είναι το χαρακτηριστικό του σοφού; Ετυμολογικά πρώτα – πρώτα μας παραπέμπει, εδώ θέλω να κρατήσετε σημειώσεις, γιατί δεν θα τα ξαναβρείτε αυτά. Σοφός είναι, μια σύμμειξη ετυμολογική μεταξύ του σον και του «φημί» που – ένα τοξάκι κάντε – σε παραπέμπει στο ότι ο έχων ιδίαν φωνή, κατ’ επέκταση ο έχων ιδίαν δική του γνώμη. Αυτός είναι ο σοφός, ετυμολογικά.
  
Εννοιολογικά ο σοφός είναι πάντοτε ο γνώστης να διοικεί. Οι Επτά σοφοί ήταν περίφημοι διοικητές. Ο φιλόσοφος είναι της θεωρίας και του ακαδημαϊκού εργαστηρίου. Σε σας λοιπόν τους διανοουμένους της πράξης έρχομαι να πω, ότι αν δεν απλώσετε τη σκέψη σας και την απλώνετε με το πρόγραμμα σπουδών που είδα, δεν θα μπορέσετε να ερμηνεύσετε το κοινωνικό φαινόμενο στην ποικιλία του.
  
Σας λέω ένα πρώτο κλειδί, ‘‘Ελληνισμός και Οικουμενικότητα’’ ή τα φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης και τι στάση παίρνουν. Πάντοτε όποιος είχε ένα συγκριτικό πλεονέκτημα εγένετο κυρίαρχος του παιχνιδιού. Η γεωγραφική κλίμακα στην οποία θα ανέπτυσσε την κυριαρχία του, ποικίλει.  Δεν είχες φτάσει στην Αμερική, δεν άπλωνες τη γεωγραφική κλίμακα της κυριαρχίας σου.
  
Πρώτοι που κατάκτησαμε συγκριτικά πλεονεκτήματα είμαστε εμείς οι άρχοντες του χαλκού και οι άρχοντες όλων των πνευματικών επιτευγμάτων στο 1.100. Αναφέρομαι στον Τρωικό Πόλεμο. Ο Τρωικός Πόλεμος είναι το τέλος. Λένε ότι είναι η αρχή του πολιτισμού. Δεν είναι καθόλου η αρχή του πολιτισμού, είναι το τέλος ενός κύκλου πολιτισμού. Γιατί; Δεν έχετε σταθεί να δείτε τι είναι η Ομηρική εποχή; Είναι στη μεταλλουργία χαλκός, απαρχές του σιδήρου, όχι ακόμα αυτά βγήκαν τον 7ο  αιώνα,  χρυσός, μαθηματικά, γλώσσα στο πλήρες ανάπτυγμά της, αστρονομία, τέχνη. Κοιτάξτε την ασπίδα του Αχιλλέα, διπλωματία, τακτική πολέμου. Ξέρετε ότι είναι η μεγαλύτερη συμμαχία που συμπήχθηκε ποτέ; Ξέρετε ότι στο Β΄ της Ιλιάδας αν δεν απατώμαι, έχουμε την περιγραφή του στόλου; Ούτε σήμερα δεν έχει συγκροτηθεί τόσος στόλος. Χίλια πλοία! Καταλαβαίνετε τι πλεονέκτημα τακτικό – διπλωματικό – πολιτικό και τα άλλα που σας ανέφερα όσον αφορά τον πολιτισμό.
  
Έτσι κυριάρχησε η Μυκηναϊκή αυτοκρατορία. Πιο μπροστά οι Μίνωες πάλι με το πλεονέκτημα της θαλάσσης. Το μειονέκτημα στην στρατηγική σύγκριση, των Τρώων ήταν ότι δεν είχαν στόλο. Το πλεονέκτημα στα Μηδικά είναι ότι εμείς είχαμε υπεροχή ναυτική. Είχαν και οι Πέρσες στα Μηδικά στόλο, αλλά είχε υστέρηση.
  
Πρέπει να σας πω εν παρενθέσει, ότι στη Σαλαμίνα υποδεχθήκαμε και συντρίψαμε στις 22 Σεπτεμβρίου του 480 τα υπολείμματα του περσικού στόλου, διότι αγνοείται τι έγινε πίσω στο Αρτεμίσιο. Ο Ευβοϊκός ήταν μεγάλο θέμα, τον οποίον είχαν ενισχύσει οι Αθηναίοι ναυτικά στο Αρτεμίσιο για υποστήριξη, στρατιωτική  υποστήριξη των μαχομένων στις Θερμοπύλες. Στις Θερμοπύλες δεν πήγαν για εθελοθυσία, πήγαν για νίκη. Έγινε η προδοσία οδηγήθηκαν στην εθελοθυσία.
  
Κάνουμε ένα άλμα για να δούμε όποιο πλεονέκτημα τεχνολογικό θέλετε και να δείτε και τη συνακόλουθη πολιτική κυριαρχία και οικονομική κυριαρχία. Το άλμα είναι, μπορούμε να σταθούμε και νωρίτερα, να πούμε για τους Φαραώ, να πούμε για την τεχνολογία των Αιγυπτίων, να πούμε για τους Ρωμαίους με το μεγάλο ανάπτυγμα των χερσαίων οδών και των θαλασσίων. Φτάνουμε στα χρόνια των ανακαλύψεων. Πυξίδα, Πυρίτιδα και Καραβέλα. Καραβέλα ήταν το πλοίο για τις μακρές αποστάσεις, για το διάνοιγμα των ωκεανών. Έτσι λοιπόν και άλλα ενδιάμεσα και κυρίως πνευματικά. Είναι μικρό συγκριτικό πλεονέκτημα η τυπογραφία, η οποία εγέννησε τη θρησκευτική μεταρρύθμιση και αποδυνάμωσε τον Καισαροπαπισμό. Δηλαδή, τα πρώτα θεοκρατικά, τώρα που γκρινιάζουμε με τους μουσουλμάνους, τα πρώτα θεοκρατικά πρότυπα τα είχαμε εμείς εδώ. Το Βυζάντιο μεγάλο θεοκρατικό κράτος και ο Πάπας με τον Καισαροπαπισμό. Μην κάνουμε έκπληξη.
  
Και τώρα φτάνουμε, σας είπα για τα ενδιάμεσα συγκριτικά πλεονεκτήματα της πυξίδας, της καραβέλας, της συνολικής τεχνολογίας, για να φτάσουμε στο σήμερα. Η παγκοσμιοποίηση, η παγκοσμιότητα είναι μια κατάσταση. Μια κατάσταση που έχει να κάνει με το ποιός κατέχει το συγκριτικό πλεονέκτημα που σας ανέφερα από τους Ομηρικούς χρόνους και όχι κυρίως ποιός το κατέχει αλλά τι επιρροή έχουν οι νέες ανακαλύψεις. Η πραγματικότητα διαμορφώνεται με το Ίντερνετ, με το διαδίκτυο, καινούργιο δεδομένο, με τα δορυφορικά, με την ένταση της εξάρτησης από το πετρέλαιο, με το ενεργειακό, με την ψηφιακή οικονομία, με τη ραγδαία ανάπτυξη των χρηματιστηριακών σχέσεων. Η εξίσωση της παραγωγής, που μάθατε στην πολιτική οικονομία, ότι έχουμε τρεις ή τέσσερις συντελεστές περίπου ισοδύναμους της παραγωγής, να σας τους θυμίσω, γη, εργασία, κεφάλαιο, προστίθεται και η business entrepreneurcy, η επιχειρηματική δραστηριότητα, αυτή η εξίσωση των συντελεστών της παραγωγής έχει ανατραπεί.  Το ψαχνό το παίρνει το κεφάλαιο. Ένα τρισεκατομμύριο δολάρια λέει ο Σόρος,  αλλάζουν χέρια καθημερινώς. Ποιός είναι ο πλούσιος και ποιός είναι ο φτωχός; Ο φτωχός του σήμερα μπορεί να γίνει πλούσιος αύριο και αντιστρόφως.
  
Αυτά τα δεδομένα σπεύδουμε εμείς που είμαστε οι άνθρωποι του νόμου, να τα ελέγξουμε και να τα παρακολουθήσουμε πολιτικά. Η συνταγή που σας προτείνω βιαστικά είναι: Πλέουμε με το ρυθμό της εποχής και κοιτάμε τις γραμμές αμύνης για να μη γίνουμε φτερό στον άνεμο. Πλέουμε με το ρυθμό της εποχής, εξοικειωνόμαστε με τη νέα τεχνολογία, εξοικειωνόμαστε με την εκπαίδευση της γνώσης και ποιός κατέχει τη γνώση. Παρακολουθούμε το σύννομο ή έκνομο πάνω στις δράσεις των νέων δεδομένων.
  
Έχω να σας πω το μεγάλο μυστικό, ότι όσο υπάρχει άνθρωπος τα ηθικά παραγγέλματα του Πλουτάρχου δεν πεθαίνουν, είναι κάτι μαγικό. Όταν λέω τα ηθικά παραγγέλματα του Πλουτάρχου, το αναφέρω ενδεικτικά για τον τίτλο, αλλά θέλω να πω η αιώνια, η προαιώνια διαπάλη μεταξύ του καλού και του κακού κρατάει τους σταθερούς συγκρουσιακούς άξονές της αυτή η διαπάλη. Μπορεί να παίρνει καινούργιες μορφές, να παραλλάσσεται. Αλλά ο πυρήνας του καλού και του κακού είναι ο ίδιος. Όχι κατά μαγικό τρόπο, αλλά κυρίως για το ένστικτο της ατομικής και συλλογικής αυτοσυντήρησης.
  
Έτσι έρχεται η τεράστια ηθική νομιμοποίηση για δράση από εμάς, τους ανθρώπους του νόμου. Η τεράστια ηθική και πολιτική νομιμοποίηση που παίρνει και συγκεκριμένες προσαρμογές, π.χ. δε θέλω την ωμή βία, δεν κάνω σύγκρουση μιας βίας με μια αντιβία. Και σε εθνικό επίπεδο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο και σε παγκόσμιο επίπεδο. Θέλω την ισχύ με τη νομιμοποίησή της. Τότε είναι ηθικός κανόνας. Δημοκρατική νομιμοποίηση και το τι υπηρετεί η κάθε ισχύς. Η στερημένη νομιμοποίησης ισχύς είναι βία, μας οδηγεί στο νόμο της ζούγκλας. Η εμπλουτισμένη με νομιμοποίηση ισχύς είναι συνταγή επιβίωσης. Είναι οδός που πρέπει να ακολουθήσουμε εμείς οι άνθρωποι του νόμου. Θέλω να σας πω για την καινοτομία, για την αναζήτηση, για την ευτολμία. Οι διδασκαλίες οι μεγάλες είναι πάλι από τα ελληνικά γράμματα. Λέω στην πρώτη σελίδα του κεφαλαίου, ότι βρίσκουμε έναν στίχο του Πινδάρου ο οποίος μας μεταφέρει ένα μύθο που επεκράτησε πριν από τον Τρωικό πόλεμο, όταν είχαμε την Αργοναυτική εκστρατεία.
  
Κατά τη διάρκεια της αργοναυτικής εκστρατείας, η Ήρα παρενέβη σαν στρατολόγος και κάλεσε όλα τα αρχοντόπουλα, (είναι 50 το τακτικό πλήρωμα της Αργούς, 25 πόλεις από 2 αρχοντόπουλα η κάθε πόλη), και κάλεσε όλα τα αρχοντόπουλα να στρατολογηθούν και να αρματώσουν το καράβι και «να φύγουν από την ανιαρή θαλπωρή της αγκαλιάς της μάνας τους», λέει η Ήρα. Αυτό είναι το «κλικ» στην εκκίνηση της ελληνικής εποποιίας σαν συνεισφορά της ελληνική εποποιίας στον παγκόσμιο πολιτισμό.
  
Γιατί το λέω αυτό: Γιατί πολλές φορές χάνουμε χρόνο. Χάνουμε χρόνο με το να μένουμε στην ανιαρή αγκαλιά της μάνας μας. Βλέπω το στριμωξίδι που γίνεται για τα 800 ευρώ, από την ανασφάλεια. Δεν είναι σωστό. Πρέπει να απελευθερώσουμε τη σκέψη μας. Λένε οι στατιστικές: 1 στα 4 επαγγέλματα όπως αλλάζουν τα πάντα γύρω μας, μετά από 10 χρόνια θα είναι επάγγελμα που δεν υπάρχει σήμερα. Το 25% του όγκου των επαγγελμάτων. Ο αχανής τομέας των υπηρεσιών.  Να μη χάνουμε χρόνο. Το να λέμε πλέουμε με τις καινούργιες συνθήκες και τους καινούργιους ρυθμούς, σημαίνει ότι το εκπαιδευτικό μας σύστημα πρέπει να βρει τρόπους προσπελάσεως για αντίστοιχες υποδοχές στην αγορά για τον αχανή τομέα των υπηρεσιών.
  
Ακόμα και η γεωργία έχει τελείως αλλάξει. Να ασχοληθείς με αυτή τη διαδικασία, με αυτή τη δραστηριότητα. Πρέπει να ξέρετε ότι η γεωργία είναι ο επιμηκέστερος τρόπος στην ιστορία του πολιτισμού. Δηλαδή οι υπηρεσίες και η βιομηχανία ακόμη, ίσα που καταλαμβάνουν, η τυπική βιομηχανία, ίσα που καταλαμβάνουν 200 χρόνια, ας πούμε 250 χρόνια. Βιομηχανία και υπηρεσίες. Το υπόλοιπο του ιστορικού χρόνου μέχρι τα 10.000 χρόνια καλύπτεται από γεωργία και εμπόριο.
  
Αλλά και η ίδια η γεωργία πρέπει να αλλάξει. Οι προτάσεις, οι σκέψεις και για τη γεωργία και για τη βιοτεχνία και για τη βιομηχανία, αρχίζουν ανάποδα, από ένα letter we intent, από ένα γράμμα επιστολή προθέσεως, δηλαδή πρώτα εξασφαλίζεις τη διάθεση του αγαθού και ύστερα ασχολείσαι με την παραγωγή του αγαθού. Και στην γεωργία και στη βιοτεχνία και στη βιομηχανία, στην κλίμακα που μπορείς να πιάσεις βιομηχανική επίδοση.
  
Αλλά και σε γραφειοκρατικούς όρους. Οι Πορτογάλοι και οι Ισπανοί, έσπευσαν να μάθουν την ευρωπαϊκή γραφειοκρατία. Εμείς υστερούμε. Έπρεπε κατά χιλιάδες να ‘‘παράγονται’’ εκείνα τα παιδιά μας, τα οποία γίνονται γνώστες της Ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας. Θα κερδίζαμε χρόνο, ενέργεια και τελικά την παρτίδα. Με το να είσαι με κράμπες, με μια δυσπιστία, να μην πλέεις ούτε προς τη Ευρώπη ούτε προς τους καινούργιους ρυθμούς, τους –οφείλω να ομολογήσω- σκληρούς ρυθμούς της παγκοσμιοποίησης.
  
Αλλά αντί να καταριέμαι την παγκοσμιοποίηση, να κοιτάξω να δω πώς μπορώ να υπάρξω. Και έχω δυο πράγματα να σας πω: Το ένα ότι η παγκοσμιοποίηση έχει καλύτερη πλανητική ματιά, πολύ καλύτερη πλανητική ματιά. Π.χ. προσπαθεί να διαχειριστεί κάποιες αντινομίες. Να σας πω τρεις αντινομίες που με αυτοματισμούς, όχι με ένα αόρατο σχεδιαστήριο, το σχεδιαστήριο της παγκοσμιοποίησης είναι οι μικρές – μικρές επαναστάσεις που καταλαμβάνουν όλο το χώρο, προπαντός της σκέψης. Όταν λέμε το κεφάλαιο παίρνει πλεονέκτημα στην εξίσωση της παραγωγής που σας είπα προηγουμένως, να σας πω και το συμπληρωματικό να το θυμόσαστε. Είναι εντυπωσιακό ότι το κεφάλαιο έχει συνωνυμία με το «κεφάλι». Δηλαδή δεν υπάρχει κεφάλαιο χωρίς intelligence, χωρίς αυτή τη σκέψη. Το ίδιο και στα αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά. Είναι capita το κεφάλι και capital – das capital που λέει ο Marx στα αγγλογαλλικά –  που σημαίνει «κεφάλαιο». Προσέξτε αυτή την ελληνικής καταγωγής συνωνυμία. Λέω λοιπόν, τι θα πρέπει να παρακολουθήσουμε τώρα στη μεγάλη προβληματική των αντινομιών που προσπαθεί να διαχειριστεί η παγκοσμιοποίηση.
  
Να σας πω τρεις: Πρώτη: Εδώ στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, ίσως και στην Αμερική, έχουμε πρόβλημα υπογεννητικότητας. Ο πλανήτης έχει πρόβλημα υπεργεννητικότητας. Κάντε σκέψεις μόνοι σας πάνω σ’ αυτό. Δεύτερον: Εδώ έχουμε πρόβλημα με την παχυσαρκία και με τα Ινστιτούτα. Στην υποσαχάρια Αφρική και στις περιοχές της Ασίας έχουμε θανάτους από ασιτία, κατά χιλιάδες, εκατοντάδες χιλιάδες.
  
Και η τρίτη, που έχει να κάνει με τη μαρξιστική αρχή του εκμεταλλευτού και του εκμεταλλευόμενου, γιατί ο Μαρξ κινείται με μερικές πρώτες υποθέσεις, καλές, αλλά η ζωή τις έχει κονιορτοποιήσει στην ανάλυση, όχι στο σχήμα της δικτατορίας του προλεταριάτου που δεν το συζητώ, αλλά στην οικονομική ανάλυση. Έχει τρεις αμφίβολες έννοιες. Έχει την έννοια της υπεραξίας και ποιός τη νέμεται και κάνει μια πολιτική θα έλεγα φθόνου, θα τη νεμηθεί την υπεραξία εκείνος ο οποίος έχει συμβάλλει περισσότερο για την παραγωγή της. Κάντε σκέψεις μόνοι σας σ’ αυτό.
  
Το δεύτερο κεφάλαιο έτσι όπως προτείνει, καλή ανάλυση αλλά την απορρίπτει η ζωή, είναι εκμεταλλευτής και εκμεταλλευόμενος. Εκμεταλλευτής και εκμεταλλευόμενος είναι μεγάλη ιστορία. Εγώ ξέρω βιβλία τα οποία ανέλυαν, υπήρχε ρητορική το 1862 στην Αμερική, ρητορική από κατόχους και κυρίους των plantations, των φυτειών που έλεγαν «δε σας συμφέρει η ελευθερία» και το απεδείκνυαν. Ολόκληρη ρητορική. Γιατί εδώ υποχρεούται να μας ταΐζει καλά, να μας φροντίζει για να του παράγουμε (το αφεντικό). Και αν νομίζει κανείς ότι η υπόθεση της φυτείας και της συμπεριφοράς των δούλων της φυτείας διαφέρει, σας λέω κάντε σκέψεις εσείς που είσαστε σοβαροί άνθρωποι του νόμου και της οικονομικής ανατομίας, για κοιτάξτε την εταιρική κυριαρχία, αυτό που λέμε corporate concept of the world, η εταιρική αντίληψη του κόσμου.
  
Θα φτάσουν τα παιδιά μας να έχουν πρώτη νομιμοφροσύνη προς την πολυεθνική εταιρεία από την οποία ζουν, δεύτερη νομιμοφροσύνη προς ένα υπερεθνικό σύνολο και τρίτη νομιμοφροσύνη προς την παλαιά πατρίδα, που είμαστε εμείς ειδωλολάτρες. Σας τα λέω για δικές σας σκέψεις. Εγώ δίνω μόνο τις αφορμές, εσείς κάνετε πολλαπλασιαστικές σκέψεις. Πρώτον λοιπόν, η υπεραξία. Δεύτερον, η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Και το τρίτο, η συσσώρευση πλούτου. Η συσσώρευση πλούτου είναι η πρώτη πράξη της οικονομίας της ανθρωπότητος. Πριν ακόμα γίνει συλλογικός ο άνθρωπος και πριν ακόμα γίνει και σαρκοβόρος.
  
Η συσσώρευση πλούτου εξεδηλώθη – όπως μας διδάσκει και ένας πολύ καλός ανθρωπολόγος ο Λεβί – Στρός   θα τον ξέρετε – όταν, ο άνθρωπος ήταν φυτοφάγος πήγε και έφαγε βατόμουρα και γιατί βατόμουρα; γιατί τα βατόμουρα του ελκύουν την προσοχή λόγω του χρώματος. Μόλις χόρτασε από τον καρπό, απ’ αυτή την καρποφαγία έγινε καρποσυλλέκτης και άφησε ‘‘καβάντζα’’ καρπό, για αύριο. Τον είδε ο συνάνθρωπός του, ήταν ακόμα μονήρης που περπατούσαν στα δάση και πήγε και του έκλεψε την ‘‘καβάντζα’’ στα βατόμουρα. Τότε έχουμε και την πρώτη σύγκρουση.
  
Γιατί το λέω αυτό; Η συσσώρευση πλούτου είναι χαρακτηριστικό με αυτόνομα χαρακτηριστικά, είναι ένα στοιχείο με αυτόνομα χαρακτηριστικά. Πολλαπλασιάζεται, έχει μια πολλαπλασιαστική δύναμη περισσότερη απ’ ότι έχουν οι εργάτες, ή οι επιχειρηματίες, ενώνοντας τις δυνάμεις τους, μόνο του αυτό η συσσώρευση πλούτου και το κεφάλαιο, γι’ αυτό παίρνει πλεονέκτημα το κεφάλαιο.
  
Ξανάρχομαι στην βασική ταξινόμηση των αντινομιών. Σας είπα μια, για το δημογραφικό. Σας είπα δεύτερη, για την ασιτία. Και η τρίτη εκμετάλλευση, ανθρώπου από άνθρωπο, που ήταν από τις αρχές. Έρχεται ένας λαθρομετανάστης εδώ, έπαιρνε στην πατρίδα του ένα δολάριο την ημέρα, εδώ παίρνει δέκα δολάρια την ημέρα, εδώ τα δέκα δολάρια είναι το μισό της εθνικής συλλογικής σύμβασης. Ποιός εκμεταλλεύεται ποιόν; Κάντε σκέψεις, μόνοι σας για να οδηγηθείτε κάπου.
  
Πάμε ύστερα στις πλουτοπαραγωγικές πηγές. Οι πλουτοπαραγωγικές πηγές είναι ένα θέμα το οποίον για να προσλάβει τον ορισμό του και την αξία του, προϋποτίθεται ότι πρέπει να υπαχθεί σε ένα σύστημα συγκρίσεων. Π.χ. οι σιτοβολώνες της Ουκρανίας είναι χέρσοι. Οι σιτοβολώνες της Ουκρανίας θα μπορούσαν να ζήσουν την Ευρώπη. Εάν όμως ευδοκιμήσει ο σιτοβολώνας της Ουκρανίας και  δώσει το προϊόν του στην Ευρώπη και το προϊόν του προτιμηθεί από άλλες πηγές προμηθειών σίτου, γράφει ο Λέστερ Φάροου στο βιβλίο του, δεν θυμάμαι ποιος ήταν ο τίτλος νομίζω ‘‘η ακμή του καπιταλισμού’’ λέει: «θα πεινάσουν οι σιτοπαραγωγοί από το Κάνσας και πέρα». Το έχω γράψει και σε μια άλλη μονογραφία μου.
  
Βλέπετε λοιπόν ότι αυτό είναι το σκηνικό. Η άσκηση που έχουμε εμείς ως εθνική οντότητα, πώς να υπάρξουμε μέσα σ’ αυτό το σκηνικό Με το να κάτσουμε μέσα σε μια σπηλιά και να πετάμε πέτρες με την ψευδαίσθηση ότι θα αλλάξουμε το σκηνικό, είμαστε στην πιο ατυχή λύση.
  
Ταυτόχρονα μπορεί να βρει κανείς γραμμές προσπελάσεως για να κρατήσουμε το αξιακό μας σύστημα. Η βιοποικιλότητα δεν είναι μόνο για τις ποικιλίες του σίτου, ή για τις τέσσερις φυλές έτσι όπως ταξινομούνται του ανθρωπίνου όντος, αλλά η βιοποικιλότητα δεν είναι μόνο για τα φυτά για την χλωρίδα και την πανίδα, είναι και για τα υποπροϊόντα της χλωρίδας και πανίδας που λέγεται πολιτισμός. Μπορούμε να κρατήσουμε όλο το σύστημα αξιών.
  
Δεν μας φταίει κανείς π.χ. εάν εμείς εγκαταλείψουμε την γλώσσα μας. Εμείς φταίμε. Δεν μας φταίει κανείς αν εγκαταλείψουμε όλα τα στοιχεία τα προσδιοριστικά της εθνικής μας ταυτότητας. Δηλαδή όπως έλεγε και ο Ηρόδοτος, «το όμαιμον, το ομόγλωσσον, το ομόθρησκον, το ομότροπον».
  
Να κρατήσουμε το σύστημα αξιών. Να πλεύσουμε μέσα στα καινούργια δεδομένα. Να οργανώσουμε την αυτοεκτίμησή μας. Να μάθουμε τις περιοχές του ημίφωτος στον αχανή κόσμο των υπηρεσιών. Και να αξιοποιήσουμε όλο το κληροδότημα της ιστορίας. Εμείς, το προσωποποιώ τώρα, ελληνισμός και οικουμενικότητα.
  
Το κληροδότημα της ιστορίας δεν είναι παίξε – γέλασε. Όποια τέχνη και να παρακολουθήσει κανείς, θα δει ότι έχει μια αφετηρία, αυτόν τον ευλογημένο τόπο. Δεν είμαι σωβινιστής. Όποια επιστήμη, έχει ως αφετηρία κάποιες διδαχές από εδώ. Οι προ-Σωκρατικοί, οι  κλασικοί, οι μετα-Σωκρατικοί, έκαναν προτάσεις για να βρεί το ρυθμό της και τον δρόμο της η ανθρωπότητα, στα γράμματα, στις επιστήμες, στην πρόοδο.
  
Έτσι λοιπόν, πρέπει να υποδεχθούμε με ψυχραιμία και μια ετοιμότητα προσαρμογής όταν ο Μπιλ Γκέιτς λέει ότι τα ελληνικά μου δίνουν τον καλύτερο αλγόριθμο για να αναπτύξω την ψηφιακή τεχνολογία μου, τα ελληνικά ως γλώσσα, είναι αλγοριθμική γλώσσα, δεν είναι μια γλώσσα των ήχων ή της μίμησης. Πώς λέμε για τους συνανθρώπους μας με τις ειδικές ανάγκες. Είναι κάτι πιο σύνθετο. Είναι σύστημα σκέψεως. Π.χ. θα σας πω ένα αγαπημένο παράδειγμα. Στη λέξη «αδελφός» στα ξένα σε 4, 5 γλώσσες είναι, «το φρερ», «το φρατέλο», «το μπρούτερ», «το μπράδερ», και λένε οι γλωσσολόγοι ότι προέρχεται από το τρίξιμο των οδόντων της τικτούσης γυναικός. Είναι μια πρώτη ερμηνεία ηχητικής τάξεως, μπορεί να είναι έτσι, ή να είναι κάτι παραπλήσιο. Εγώ θέλω να σας ζητήσω να δούμε ότι, στα ελληνικά εκ του δελφύς – δελφύδος, που σημαίνει μήτρα, κοιλία γυναίκας και το «α» το αθροιστικό, ξέρουμε όλοι το «α» το στερητικό, αλλά υπάρχει και το «α» το αθροιστικό, όπως π.χ. άπας, που σημαίνει πας και πας, σύνολος πας. Και δείτε τώρα το κλειδί το αλγοριθμικό, σε υποχρεώνει όταν μιλάς να σκέπτεσαι, να σκέπτεσαι μια ολόκληρη κατάσταση. Ότι είναι από την ίδια κοιλία, μήτρα γυναικός, η ίδια οντότητα. Μια διπλανή οντότητα, ο αδελφός.
  
Ο Μπιλ Γκέιτς λέει έτσι. Παρακολουθούμε και μια κατάσταση έτσι πνευματικής διάκρισης, όταν λέμε πνευματικής διάκρισης εννοώ, τον Νεγρεπόντε στην ψηφιακή πάλι οικονομία. Εννοώ τον Παπανικολάου στην ιατρική. Εννοώ δεκάδες, χιλιάδες, εννοώ τον Καραθεοδωρή, τον δάσκαλο του Αϊνστάιν στα μαθηματικά. Εγώ δεν ήρθα απλώς να χαιρετίσω εσάς τους άξιους μαθητές και αυριανά ανώτατα στελέχη του θεσμού του νόμου, του θεσμού της εφαρμογής του νόμου, είναι ωραίο το Αγγλικό Law enforcement. Δεν ήρθα μόνο να χαιρετίσω και να επαινέσω εσάς, αλλά ήρθα να πω αυτές τις σκέψεις, να τις κάνουμε   κοινό κτήμα, με έναν στόχο: Οργάνωση, αναδιάταξη της αυτοεκτίμησής μας. Μπορούμε να περάσουμε στην νέα εποχή με καλό πλου στην όχθη.
  
Θα σας πω ένα από τα ξένα καλό εννοιολογικό. Έχουμε την λέξη «rive» ποταμός, απ’ αυτή τη λέξη “rive” στα γαλλικά προέρχεται η λέξη “rival” που σημαίνει αντίπαλος, που σημαίνει στην απέναντι όχθη. Η έννοια της αντιπαλότητας είναι σ’ αυτό το “rival” και είναι πανέμορφο. Τι σας προτείνω; Όχι αντιπαλότητα, διαπεραίωση.  Ομαλό και έξυπνο πλου στο ποτάμι για να περάσουμε χωρίς αντιπαλότητα στην καινούργια συνθήκη που λέγεται παγκοσμιοποίηση, με όλα τα εφόδιά μας. Μη πετάμε τα εφόδιά μας. Το αξιακό σύστημα, την ιστορική κληρονομιά, το κληροδότημα και μια εγγραφή ένα εγχάραγμα στο DNA μας ότι είμαστε οι πρώτοι που διαμορφώσαμε συνθήκες παγκοσμιοποίησης με τον Ιάσωνα, με τον Τρωικό, με  τον Μέγα Αλέξανδρο, με το Βυζάντιο. Έτσι να δούμε τις  καινούργιες εφαρμογές. Ενθαρρύνω πάρα πολύ την ιδέα του Αρχηγού, του Επιτελείου δηλαδή για τους ξένους φοιτητές εδώ. Αυτό είναι η ‘‘ψίχα’’ της διεθνούς συνεργασίας. Αυτό είναι, σηκώνεις το τηλέφωνο όπως εγώ με τους ομολόγους μου και είμαι σε μια κοινότητα ανθρώπων του νόμου, πολιτικών ανθρώπων του νόμου. Εάν καθίσω και φουντάρω μπροστά, μεμψιμοιρίες ότι: ‘‘και γιατί να είναι ο Φράνκο Φρατίνι και να μην είμαι εγώ και πώς θα μου περάσει  γραμμή και ποιό είναι το κεντρικό πνεύμα που έρχεται από τις Βρυξέλλες’’, έχασα ενέργεια, στείρα δηλαδή ενέργεια, χρόνο και τελικά την παρτίδα.
  
Όλη η εισήγησή μου είναι, αυτοεκτίμηση, για να κερδίσουμε και αυτή την συνθήκη την πρόκληση σε παγκόσμια κλίμακα που λέγεται, παγκοσμιοποίηση. Αυτές είναι οι σκέψεις που σας υποσχέθηκα, για να κάνετε εσείς τις δικές σας πολλαπλασιαστικές σκέψεις, ή και κάποιες ερωτήσεις αν έχετε τώρα. Σας ευχαριστώ θερμά.